Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τήν ἐντολή νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή ἐλευθερία: ἡ ἀγάπη γιά τό Θεό καί τόν πλησίον. Ἐδῶ βρίσκεται καί ἡ ἐλευθερία καί ἡ ἰσότητα.

 

Στήν κοσμική τάξη εἶναι ἀδύνατο νά ὑπάρξει ἰσότητα – αὐτό ὅμως δέν ἔχει σημασία γιά τήν ψυχή. Δέν μπορεῖ νά εἶναι ὁ καθένας βασιλιάς ἤ ἄρχοντας, πατριάρχης ἤ ἡγούμενος ἤ διοικητής. Mπορεῖ ὅμως ὁ καθένας, σέ ὅποια τάξη κι ἄν ἀνήκει, ν’ ἀγαπάει τό Θεό καί νά εἶναι εὐάρεστος σ’ Ἐκεῖνον – κι αὐτό εἶναι τό σπουδαῖο. Καί ὅσοι ἀγαποῦν περισσότερο τό Θεό στή γῆ, θά ἔχουν περισσότερη δόξα στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί θά εἶναι πιό κοντά στόν Κύριο. Ὁ καθένας θά δοξαστεῖ κατά τό μέτρο τῆς ἀγάπης του.

Ἡ θεία χάρη δέν ἀφαιρεῖ τήν ἐλευθερία, ἀλλά συνεργεῖ μόνο στήν ἐκπλήρωση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀδάμ βρισκόταν στήν κατάσταση τῆς χάριτος, ἀλλά δέν τοῦ ἀφαιρέθηκε τό αὐτεξούσιο. Oἱ ἄγγελοι παραμένουν ἐπίσης στό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλά δέν τούς ἔχει ἀφαιρεθεῖ ἡ ἐλεύθερη βούληση.

Ὁ Κύριος ἔδωσε στή γῆ τό Ἅγιο Πνεῦμα· καί ὅσοι τό ἔλαβαν, αἰσθάνονται τόν παράδεισο μέσα τους.

Ἴσως πεῖς: “Γιατί λοιπόν δέν ἔχω κι ἐγώ μιά τέτοια χάρη;”. Ἐπειδή ἐσύ δέν παραδόθηκες στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ζεῖς σύμφωνα μέ τό δικό σου θέλημα.

Παρατηρῆστε ἐκεῖνον πού ἀγαπάει τό θέλημά του: Δέν ἔχει ποτέ εἰρήνη στήν ψυχή του καί δέν εὐχαριστιέται μέ τίποτα. Γι’ αὐτόν ὅλα γίνονται ὅπως δέν θά ἔπρεπε. Ὅποιος ὅμως δόθηκε ὁλοκληρωτικά στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔχει τήν καθαρή προσευχή καί ἡ ψυχή του ἀγαπάει τόν Κύριο.

Πηγή “Γνωριμία με τον Θεό” Ι.Μ. Παρακλήτου Ωρωπού

 

 

Ο Άγιος Κοσμάς ο Ερημίτης και Ομολογητής, κοιμήθηκε το έτος 658 μ.Χ.. Η βιογραφία του μας είναι γνωστή από την παλαίτυπη σειρά «Acta Sanctorum», καθώς και από άλλες πηγές. Ὁ Άγιος Κοσμάς, ο οποίος αποτελεί τον αρχαιότερο γνωστό Ερημίτη της Κρήτης, ανήκει στην κατηγορία των ασκητών πού αφιερώθηκαν στον Θεό με βαθιά άσκηση περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως σπηλαιώτης σε σπήλαιο της Κρήτης.

Όπως συνάγεται από τη βιογραφία του, στο ίδιο σπήλαιο όπου έζησε και ασκήθηκε, ενταφιάστηκε μετά την κοίμησή του. Οι πιστοί προκειμένου να τιμήσουν τον Άγιο, μετέφεραν το σκήνωμά του σε πόλη. Παρατήρησαν, όμως ότι όσο χρονικό διάστημα περίπου για τρία χρόνια το σώμα του Αγίου Κοσμά του Ερημίτη βρισκόταν στην πόλη μακριά από τον τόπο της άσκησής του, επικράτησαν ανομβρίες με αποτέλεσμα να χαθούν τεράστιες σοδειές σιτηρών.

Την κατάσταση αυτή οι άνθρωποι την απέδωσαν στη μεταφορά του λειψάνου του Αγίου μακριά από την περιοχή που ασκήτεψε. Αποφάσισαν να επιστρέψουν το λείψανό, στο σπήλαιο της άσκησής του. Μετά την επιστροφή στο σπήλαιο, σταμάτησε η ξηρασία, έπεσε άφθονη βροχή και η γη χόρτασε από νερό.

Το λείψανο παρέμεινε στο σπήλαιο αυτό συνεχίζοντας να τιμάται από τους πιστούς. Το έτος 1058, Βενετσιάνοι έμποροι έκλεψαν το σκήνωμα του από το σπήλαιο που βρισκόταν και το μετέφεραν στη Βενετία, στο γνωστό Νησί του Αγίου Γεωργίου του Μείζονος και τοποθετήθηκε σε ένα αλτάρι. Τον Οκτώβριο του 2018, ύστερα από μακροχρόνιες προσπάθειες, επιτεύχθηκε η επιστροφή μέρους του ιερού λειψάνου του στην Κρήτη, το οποίο αποθησαυρίζεται στην Ιερά Μονή Κουδουμά.

 

Ο Απόστολος Τίτος κατήγετο από το γένος του Μίνωα βασιλιά της Κρήτης καθώς λέγει Ζηνάς ο νομικός, ο συγγραφέας του βίου του αποστόλου, και τον οποίον αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στην προς Τίτον επιστολήν του λέγοντας: «Ζηνάν τον νομικόν σπουδαίως πρόπεμψον» (Τίτ. 3,13). Αυτός, λοιπόν, ο θεσπέσιος Τίτος από νεαρή ηλικία έδειξε πολλή σπουδή και επιμέλεια στην παιδεία και μάθηση, που θαύμαζαν οι Έλληνες. Όταν έφτασε στην ηλικία των είκοσι ετών άκουσε άνωθεν θεϊκή φωνή, που του έλεγε: «Τίτε, πρέπει να αναχωρήσεις από εδώ για να σώσεις τη ψυχή σου, επειδή η εξωτερική αυτή παιδεία ουδόλως σε ωφελεί»

Επειδή αυτή τη φωνή την θεώρησε ως φωνή των ειδώλων και των δαιμόνων και για να βεβαιωθεί περισσότερο ότι ήταν φωνή του Θεού παρέμεινε ακόμη στην παιδεία των γραμμάτων άλλα εννέα χρόνια. Τότε προστάχθηκε με θεϊκό όραμα να αναγνώσει το βιβλίο των Εβραίων.

Άνοιξε την Παλαιά Διαθήκη και ευρίσκει πρώτον το ρητό του Προ­φήτου Ησαΐου, που λέει: «Έγκαινίζεσθε προς με νήσοι πολλαί· Ισραήλ σώζεται υπό Κυρίου σωτηρίαν αιώνιον» (Ησ. 45,16). Ο ανθύπατος και ηγεμών της Κρήτης, που ήταν θείος του αγίου Τίτου, όταν άκουσε την σωτήριο γέννηση του Κυρίου και τα θαύματα όσα έκανε στα Ιεροσόλυμα και σε άλλους τόπους της Παλαιστίνης και αφού συμβουλεύτηκε τους πρώτους άρχοντες της Κρήτης τον απέστειλε εις ‘Ιεροσόλυμα, επειδή ήταν ικανός να παραστήσει διά του λόγου όσα εκεί θα αντιλαμβανόταν. Αφού πήγε, λοιπόν, εις Ιεροσόλυμα προσκύνησε τον Δεσπότη Χριστό. Αντιλήφθηκε διά των ιδίων του αισθήσεων των θαυμασίων του, και είδε τα σωτήρια Πάθη Του, την ταφή, την Ανάσταση και την Θεία Ανάληψή Του.

 

Παραβρέθηκε και κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και γεύθηκε τις δωρεές της ελεύσεως του αγίου Πνεύματος. Ήταν ένας εκ των Κρητών που πίστευσαν στον Κύριο και βαφτίσθηκαν μετά τον λόγο του Πέτρου κατά την ημέρα της Πεντηκοστής «Κρήτες και Άραβες ακούομεν λαλούντων αυτών ταις ημετέραις γλώσσαις τα μεγαλεία του Θεού» (Πράξ. 2, 11-14). Συναριθμήθηκε και αυτός με τους εκατόν είκοσι οι οποίοι έλαβαν το άγιο Πνεύμα κατά την ημέρα της Πεντηκοστής.

Χειροτονηθείς έπειτα αποστέλλεται μετά του αποστόλου Παύλου εις Αντιόχεια, Σελεύκεια, Κύπρο, και στις πόλεις της Κύπρου Σαλαμίνα και Πάφο. Από εκεί δε στη Πέργη της Παμφυλίας και στην Αντιόχεια της Πισιδίας και στο Ικόνιο στο σπίτι του αγίου Ονησιφόρου.

 

Έπειτα ανήλθε στα Λύστρα και Δέρβη, και σε κάθε τόπο και πόλη κηρύττοντας το λόγο του Θεού, μαζί με τον Απόστολο Παύλο. Μαζί του επανήλθε στην Κρήτη, αφού προ διετίας είχε καταλάβει των εξουσία της νήσου ο επ’ αδελφή γαμβρός του, ονόματι Ρουστίλος. Από εκεί πάλιν απήλθε με τον Παύλο στην Ασία και έπειτα στη Ρώμη, όπου διέμεινε μέχρι το μαρτύριο του επί Νέρωνος.

 

Ο Τίτος μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Παύλου, επανήλθε στην Κρήτη και κατέστησε σ’ αυτήν επισκόπους και πρεσβυτέρους, όπου και αφού διέλαμψε αναπαύθηκε εν Κυρίω.

 

Έζησε δε ο Απόστολος Τίτος ενενήντα τέσσαρα χρόνια. «Όταν πήγε στα Ιεροσόλυμα ήταν είκοσι χρόνων, έμεινε ένα έτος, μέχρι την Ανάληψη του Κυρίου, και μετά των Ανάληψη άλλα δέκα έτη, όποτε και χειροτονείται επίσκοπος από τους κορυφαίους Αποστόλους, όπως αναφέρεται στις Αποστολικές Διαταγές (ΒΕΠΕΣ, τόμ. 2ος σ. 137 στίχ. 10) «…και της Κρήτης Τίτος» διήλθε στο κήρυγμα τού Ευαγγελίου δέκα οκτώ έτη. Κήρυξε στα νησιά άλλα έξη χρόνια, και στην πατρίδα του την Κρήτη τριάντα εννέα, δηλ. συνολικά ενενήντα τέσσαρα χρόνια.

 

(Πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Α. Βασιλοπούλου, Συνοπτικά Συναξάρια των εβδομήκοντα Αγίων Αποστόλων, Αθήναι 1992, σ.52-53)

Αφηγείτε ο Ἁγιορείτη Μοναχοῦ Δαμασκηνός: «Εἰς τὴν παρά τους Καλούς Λιμένας ἐπαρχίαν Μεσαράς Κρήτης ὑπάρχει ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Κουδουμά της ὁποίας Ἡγούμενος ἦτο ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ Γεροντογιάννη ὁ περι βόητος ἐπ’ ἀρετῇ καί ἁγιότητι βίου Παρθένιος, τοῦ ὁποίου τὰ ὀστᾶ ἐτίμησεν ὁ Θεός ἀρρήτῳ εὐωδίᾳ καθώς μοί εἶπεν ὁ μακαρίτης Ιερο διάκονος ἀπὸ τὸ κελλίον «Αγιος Αντώνιος » ὅστις τότε ἦτο τοῦ Βασιλείου Μητροπολίτου Κρήτης Διάκονος, ὑπό τήν κλήσιν Στέφανος και ἔκαμεν τήν ἀνακομιδήν μετά τοῦ Μητροπολίτου Βασιλείου. Οὗτος ὁ Παρθένιος θελήσας ποτέ νὰ ὑπάγῃ εἰς ἐπίσκεψιν τοῦ Γεροντογιάννη παρέλαβεν μεθ ἑαυτοῦ καί τινας Μοναχούς τῆς Μονῆς του καὶ ἥψατο (=άγγιξε, ἔβαλε μπρός) τῆς ὁδοῦ. Σημειωτέον ἐνταῦθα ότι το διάστημα τῆς ὁδοῦ ἀπὸ Κουδουμά ἕως τοῦ Καψά, τῆς Μονῆς του Γεροντογιάννη, εἶναι περίπου τριῶν ἡμερῶν πορεία. Ὅταν, λοιπόν, ὁ Παρθένιος μετὰ τῆς συνοδείας του εὑρέθη ἄνωθεν τοῦ χωρίου Μάλαις εἰς τοποθεσίαν καλουμένην «Χρυσαφοῦ ὁ πόρος», τοῦ ὁποίου η θεωρία είναι καταπληκτική, διότι ἀπέναντι ὑψοῦται ἡ Δίκτη (ὄρος 2500 περίπου μέτρων) θεωρούσι (φρίττω διηγούμενος τὴν ὑπόθεση δίκην ἀετοῦ ἐν τῷ ἀέρι ἱπτάμενον τόν Γεροντογιάννην. Καί προχωρήσαντες ὀλίγον λέγει εἰς ἐξ αὐτῶν τοῖς ἄλλοις. Ματαίως κοπιάζομεν ἀδελφοί, εἰς ἐπίσκεψιν του Γεροντογιάννη, διότι ἐγὼ εἶδον αὐτόν πού ὀλίγου ιπτάμενον εἰς τὸν ἀέρα ως πτηνόν καί παρήλθεν ήμας. Τότε λέγει προς αὐτόν μετ’ αυστηρότητος ο Παρθένιος, Βάδιζε τον δρόμο σου, ἀδελφέ, και σιώπα, και μη νομίζεις πως μόνον ἐσύ έχεις ὀφθαλμούς και βλέπεις.

 

Ὅταν ἀναπτύχθηκε καί στήν Κρήτη ὁ ἀναχωρητισμός – έρημητισμός, ἐπέλεξε νά ἁπλωθεῖ στήν εὐρύτερη περιοχή τῶν καλῶν Λιμένων, κι ἀπό ἐκεῖ σέ ὅλα τά κεντρικά και νότια Αστερούσια όρη μέ τελικό ἐπίκεντρο το Αγιοφάραγγο.Δικαίως ὀνομάστηκαν τα Αστερούσια ὄρη «Ἅγιον Ὅρος της Κρήτης».Ο ερημητισμός αὐτός ἔφθασε σε πολύ μεγάλη ακμή, ὄχι μόνο αριθμητικά, ἀλλά καί ποιοτικά. Ἔγινε ξακουστός ἀκόμα καί στά πασίγνωστα ἀσκητικά κέντρα τῆς Ἀνατολῆς καί τοῦ Σινᾶ. Ἀπόδειξη τό γεγονός ὅτι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης διδάχθηκε ἐκεῖ τή νοερά προσευχή ἀπό τόν ἀσκητή Αρσένιο, τήν ὁποία καί δίδαξε ὁ ἴδιος στη συνέχεια στον Ἄθωνα (Ἅγιον “Oρoς).                                 Ορατές μαρτυρίες τοῦ ἐρημητισμοῦ τῶν Ἀστερουσίων εἶναι τά μέχρι σήμερα σωζόμενα ἀσκητήρια, τά ὁποῖα εἶναι παντοῦ ἐγκατεσπαρμένα. Τήν ἐποχή τῆς Ενετοκρατίας τά Αστερούσια ὀνομάζονταν « Ερημούπολη». Η γεωγραφική απομόνωση τῶν ἐρημιτῶν καί ἡ ὁλοκληρωτική τους αποταγή από καθετί τό ἐγκόσμιο δέν ἐνδιέφερε τὴν ἐξουσία τῶν κατακτητῶν Ἐνετῶν καί κατόπιν Τούρκων, διότι ἁπλούστατα δέν ἔκαναν οἰκονομικές συναλλαγές, οἱ ὁποῖες ὁπωσδήποτε μαρτυροῦνταν στο Δουκικό Ἀρχεῖο τοῦ Χάνδακα ἢ ἀργότερα στο τουρκικό ἀρχεῖο τοῦ Ἡρακλείου. Αὐτός ὁ τρόπος Μοναχικής ζωῆς προτιμήθηκε καί εὐδοκίμησε, γι’ αὐτό καί στά ἀνατολικά Αστερούσια δεν χτίστηκαν μεγάλα Μοναστικά κέντρα.