«Ὅταν ὁ Ἰωσήφ εἶδε τόν ἥλιο νά κρύβει τίς ἀκτίνες του καί τό καταπέτασμα τοῦ ναοῦ νά σχίζεται μέ τό θάνατο τοῦ Σωτῆρος ἐπισκέφθηκε τόν Πιλᾶτο καί τόν παρακαλεῖ μέ τοῦτα τά λόγια:

 Δός μου αὐτόν τόν ξένο, πού ἀπό βρέφος ἀκόμη ζοῦσε σ’ αὐτό τόν κόσμο, ὡς ἀποξενωμένος καί περιπλανώμενος.

Δός μου αὐτόν τόν ξένο, πού ἐκπλήττομαι, ὅταν βλέπω τόν παράξενο θάνατό Του.

Δός μου αὐτόν τόν ξένο, πού γνωρίζει νά ὑπηρετεῖ καί νά φιλοξενεῖ τούς φτωχούς καί τούς ξένους.

Δός μου αὐτόν τόν ξένο, πού οἱ Ἑβραῖοι ἀπό φθόνο Τόν ἀποξένωσαν ἀπό τόν κόσμο.

Δός μου αὐτόν τόν ξένο, γιά νά Τόν κρύψω στόν τάφο, ἀφοῦ ὡς ξένος δέν ἔχει ποῦ νά ἀκουμπήσει τήν Κεφαλή Του.

Δός μου αὐτόν τόν ξένο, πού, ὅταν ἡ Μητέρα Του Τόν ἔβλεπε νεκρό ἐφώναζε δυνατά : Ὦ! Υἱέ καί Θεέ μου, ἄν καί ὁ πόνος ξεσχίζει τά σπλάγχνα καί τήν καρδιά μου, ὅταν Σέ βλέπω νεκρό, ὅμως παίρνω θάρρος ἀπό τήν Ἀνάστασή Σου καί Σέ δοξάζω.

Καί μ’ αὐτά τά λόγια ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ παρακαλοῦσε ἐπίμονα τόν Πιλᾶτο καί λαβαίνει τό Σῶμα τοῦ Σωτῆρα. Ἀφοῦ τό τύλιξε μέ εὐλάβεια σέ σεντόνι καί ἄλειψε μέ ἀρώματα, κατέθεσε στόν τάφο Αὐτόν, πού παρέχει σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους τήν αἰώνια ζωή καί τό μέγα ἔλεος»                                    Αγίου Επιφανίου Κύπρου 

Προσέξτε λοιπόν, ω φιλόχριστοι, να νοήσετε και να απολαύσετε την καλή διήγηση της καλής γυναικός, πώς πήγε έως εκεί, όπου ήθελε, χωρίς να την καλέσουν, πώς πλησίασε εκεί που καθόταν ο Κύριος και του εξομολογήθηκε εξ όλης της καρδίας της, όσα έπραξε. Να δείτε πώς δεν ντράπηκε ούτε φοβήθηκε η ανδρειωμένη στην ψυχή, ούτε την ταραχή των υπηρετών, ούτε την κατηγορία των όσων βρίσκονταν εκεί.

Δεν τα σκέφτηκε αυτά η γυναίκα, αλλά σκέφτηκε και είπε στον εαυτό της, αν δεν κάνω πραγματικά το πρόσωπό μου σαν σιδερένιο ή χάλκινο, δεν θα μπορέσω να σωθώ. Τώρα είναι καιρός να σπεύσω, να δοκιμάσω κάθε τρόπο πάνω και κάτω, τώρα είναι καιρός να νικήσω εκείνον που με πολεμούσε έως τώρα, για να λάβω από τον φιλάνθρωπο Θεό τον στέφανο της νίκης. Τόσον καιρό άρεσα στους ανθρώπους, τώρα είναι πρέπον να αρέσω και του Θεού μου του Αγίου, με ψυχή καθαρή και πίστη αγία, να καθαρισθώ δι’ Αυτού. Για την μισητή αμαρτία άρεσα στους ανθρώπους, τώρα ας αρέσω στον ευεργέτη μου για την μετάνοιά μου. Ποιόν όμως να πάρω συντροφιά σ’ αυτήν την καλή μου παρακίνηση, για να βρω παρρησία, να πετύχω τον καλόν μου σκοπό; Μου φαίνεται καλό να πάρω ένα ελάχιστο δώρο, να Του το προσφέρω και βαστώντας αυτό στα χέρια μου να πάω προς Αυτόν και αν με αποδιώξει, τότε ας γνωρίζω ότι δεν είμαι άξια να λάβω συγχώρηση των αμαρτιών μου.

Αυτήν λοιπόν την παρακίνηση έχοντας η θαυμαστή γυναίκα, περίμενε τον καιρό και είχε στην ψυχή της σφοδρή επιθυμία να πλησιάσει τον Χριστό, και αγκαλιάζοντας τα πόδια Του να τα φιλήσει με ζήλο

Απόσπασμα  από το Λόγος του Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος   στην πόρνη που άλειψε με μύρο τα πόδια του Χριστού,