Κάποια χρονιά, ένας ενάρετος και ευσεβής αγρότης αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες. Το χωράφι του δεν του είχε αποδώσει καρπό και δεν είχε καθόλου χρήματα για ν’ αγοράση σπόρο, να σπείρη ξανά. Κατέφυγε σε κάποιους γνωστούς, τους οποίους είχε στο παρελθόν βοηθήσει με διαφόρους τρόπους, αλλά κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να του δανείση χρήματα. Αφού απελπίστηκε, κατέφυγε στον Άγιο Σπυρίδωνα και του είπε το πρόβλημά του.

 

-Πάμε μαζί στο χωράφι σου, του είπε ο Άγιος. Φθάνοντας εκεί αντίκρυσαν ένα φίδι που έβγαινε εκείνη τη στιγμή από την φωλιά του. Ο Άγιος Σπυρίδων έσκυψε, το πήρε στα χέρια του και άρχισε να προσεύχεται. Μαζί του προσευχόταν και ο αγρότης. Μόλις τελείωσαν την προσευχή, ο αγρότης διεπίστωσε με έκπληξι, ότι το φίδι είχε μετατραπεί σε χρυσό.

 

-Πήγαινε και δώσε το για ενέχυρο, του είπε ο Άγιος. Με τα λεφτά που θα πάρης, αγόρασε τον σπόρο που θέλεις. Και όταν με το καλό πουλήσης την σοδειά σου, έλα να με ξεπληρώσης.

 

Έτσι και έγινε. Ο αγρότης έδωσε το χρυσό φίδι για ενέχυρο, αγόρασε σπόρο και εκείνη την χρονιά το χωράφι του έδωσε την καλύτερη σοδειά που είχε ποτέ. Με τα πρώτα λεφτά που έπιασε, πήγε, πήρε πίσω το ενέχυρο και το επέστρεψε στον Άγιο.

 

-Πάμε, τέκνον μου αγαπητό, να το δώσουμε πίσω στον φιλάνθρωπο Θεό, που σε ευσπλαγχνίσθηκε και σου το δάνεισε, του είπε εκείνος.

 

Πήγαν και πάλι στο χωράφι και ο Άγιος, αφού απέθεσε το χρυσό φίδι στην γη, έστρεψε το βλέμμα του στον ουρανό και είπε:

 

«Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, ο πάντα ποιών και μετασκευάζων με μόνον το βούλεσθαι, καθώς κάποτε κατά τον καιρόν του Μωϋσέως μετεσχημάτισες σε φίδι την ράβδο του, Συ ο ίδιος και το χρυσάφι αυτό, όπως πριν από φίδι το μετέβαλες σε τέτοια μορφή, έτσι και τώρα μετάστρεψέ το στην προηγούμενή του μορφή, για να δοξασθή το Πανάγιο Όνομά Σου και να γνωρίση ο άνθρωπος αυτός την κηδεμονία και φροντίδα, την οποίαν έχεις προς εμάς, και να βεβαιωθή μέσω της πράξεως, ότι είναι αληθέστατο το ρητό της Γραφής που λέγει: ¨Πάντα όσα ηθέλησεν ο Κύριος εποίησεν¨».

 

Αυτά είπε ο Άγιος και – ώ του θαύματος – αμέσως το άψυχο χρυσάφι έγινε φίδι ζωντανό και μπήκε στην φωλιά του, από την οποία το είχε πάρει ο Άγιος και του είχε δώσει την χρυσή εκείνη μορφή.

 

Βλέποντας το θαύμα ο γεωργός και τρέμοντας από φόβο και έκπληξι, έπεσε με κλάμματα κατά γης. Ο δε Άγιος τον σήκωσε και τον ενίσχυσε σωματικά και ψυχικά, λέγοντάς του να στηρίζεται και να δίνη δόξα μόνο στον Πανάγαθο και Παντοδύναμο Θεό.

 

Μετά την κοίμησι του Μεγάλου Κωνσταντίνου, οι υιοί του διεμοίρασαν το βασίλειό του και ο Κωνστάντιος πήρε τα μέρη της Ανατολής. Ενώ βρισκόταν στην Αντιόχεια, ασθένησε σοβαρά και κανείς γιατρός δεν μπορούσε να τον θεραπεύση. Μια νύκτα είδε στον ύπνο του Άγγελο Κυρίου να του δείχνη χορό Επισκόπων, στο μέσον του οποίου στέκονταν δύο, ως αρχηγοί και προστάτες των άλλων.

 

-Βλέπεις εκείνους τους δύο Επισκόπους, βασιλιά; Τον ρώτησε ο Άγγελος Κυρίου. Μόνον αυτοί δύνανται να σε θεραπεύσουν.

 

Διέταξε λοιπόν ο Κωνστάντιος να συγκεντρωθούν στο παλάτι του όλοι οι Επίσκοποι της επαρχίας του, για να βρη εκείνους που είχε δει στο όραμά του.

 

Ο Μέγας Σπυρίδων, υποτασσόμενος στο βασιλικό πρόσταγμα, έφθασε στην Αντιόχεια, συνοδευόμενος από ένα φίλο του, ενάρετο και άγιο άνθρωπο, ονόματι Τριφύλλιο, ο οποίος δεν ήταν ακόμα Επίσκοπος. Μόλις τους είδε ο Κωνστάντιος γονάτισε μπροστά στον Άγιο Σπυρίδωνα και, με δάκρυα στα μάτια, ζήτησε την ευχή του. Όταν ο Άγιος άγγιξε με το χέρι του το κεφάλι του βασιλιά, αυτός αμέσως έγινε καλά.

 

Αφού ο Άγιος επέστρεψε από την Αντιόχεια στην Κύπρο, ένας ζωέμπορος πήγε σπίτι του θέλοντας ν’ αγοράση εκατό κατσίκες. Εκείνος του είπε να δώση τα χρήματα και μετά να τις παραλάβη.

 

Ο έμπορος σκέφτηκε να ξεγελάση τον απονήρευτο Άγιο και του έδωσε χρήματα για ενενήντα εννέα μόνο ζώα, με την σκέψι να γλυτώση τα χρήματα της εκατοστής.

 

Όταν μπήκαν στο μαντρί, ο Άγιος του παρήγγειλε να πάρη τόσες κατσίκες, όσες είχε πληρώσει. Εκείνος όμως, δίχως ντροπή, ξεχώρισε και πήρε εκατό.

 

Μία από τις κατσίκες αυτές, όμως, σαν πιστή δούλη και σαν να καταλάβαινε ότι δεν την πούλησε ο κύριός της, επέστρεφε μ’ επιμονή πίσω στο μαντρί. Ο αδιάντροπος ζωέμπορος έμπαινε όμως και πάλι στο μαντρί και την έβγαζε με την βία έξω. Αυτό το θαυμαστό γεγονός συνέβη τρεις φορές.

 

Την τελευταία φορά όμως, που ο έμπορος την άρπαξε και την έβαλε στους ώμους του για να φύγη, εκείνη άρχισε να βελάζη δυνατά και να τον χτυπά στο κεφάλι με τα κέρατα, σαν να ήθελε να διαλαλήση την αδικία του πλεονέκτη.

 

-Μήπως, παιδί μου, ξέχασες να πληρώσης το ζώο και δίκαια συμπεριφέρεται έτσι; Ρώτησε τον ζωέμπορο με ηρεμία και διακριτικότητα ο Άγιος.

 

Μόνο τότε συνήλθε εκείνος, ωμολόγησε το σφάλμα του και ζήτησε συγγνώμη. Αλλά και η κατσίκα έπαψε να φωνάζη και ν’ αντιστέκεται, και ακολούθησε ήρεμα τις άλλες, μόλις ο ζωέμπορος πλήρωσε το τίμημά της στον Άγιο Σπυρίδωνα.

 

Ο Άγιος διατηρούσε κοπάδια με αιγοπρόβατα για τις ανάγκες των πτωχών της Επισκοπής του. Μια νύκτα όμως μπήκαν κλέφτες για να τ’ αρπάξουν. Μόλις όμως πάτησαν το πόδι τους στο μανδρί, όπου βρίσκονταν τα πρόβατα, έμειναν ασάλευτοι, ωσάν κάποιος να τους είχε δέσει τα χέρια και τα πόδια με αλυσίδες. Έτσι ακίνητοι παρέμειναν όλη την νύκτα.

 

Όταν ξημέρωσε και πήγε ο Άγιος στο μανδρί, τους είδε σ’ αυτήν την κατάστασι, τους λυπήθηκε και, προσευχόμενος στον Θεό, τους ελευθέρωσε από τα δεσμά.

 

-Παιδιά μου, τους είπε, με την καλωσύνη που τον διέκρινε, ο Άγιος Σπυρίδων, μην κάνετε πλέον τέτοια πράγματα, αλλά να κερδίζετε την τροφή σας με τον κόπο σας.

 

Έπειτα τους χάρισε δύο κριάρια για τον κόπο της «αγρυπνίας» που έκαναν και τους ευχήθηκε να πάνε στο καλό.

 

Ο Άγιος Σπυρίδων εκοιμήθη στις 12 Δεκεμβρίου του 348, σε ηλικία εβδομήντα οκτώ ετών. Μετά την άλωσι της Κωνσταντινουπόλεως, ο ιερεύς Γεώργιος Καλοχαιρέτης παρέλαβε το ιερό λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνος και με χίλιες προφυλάξεις το μετέφερε στην Κέρκυρα, όπου μέχρι και σήμερα – χίλια εξακόσια τόσα χρόνια μετά – διατηρείται ακέραιο και εκπλήττει τους πάντες με τα άπειρα θαύματά του.

Πηγή: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.

  Η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της «Γερόντισσας» βρίσκεται στην Ιερά Μονή Παντοκράτορος του Αγίου Όρους και είναι εφέστια εικόνα του Μοναστηρίου. Είναι αντίγραφο της ψηφιδωτής εικόνος της Παναγίας Γοργοεπηκόου, που βρισκόταν Παντοκράτορος στη μονή της Κωνσταντινουπόλεως. Η μορφή της είναι στη θέα γλυκύτατη, ευχάριστη και γεμάτη έλεος, αφήνοντας στον κάθε προσκυνητή αισθήματα χαράς, ευφροσύνης, αγαλλιάσεως, ελπίδας, παρηγοριάς ευσπλαχνίας, δείχνοντας ότι προστρέχει στην ανάγκη των τέκνων της και ότι πάντοτε παραμυθεί τους πιστούς της.

 

Το πρώτο θαύμα της εικόνας αναφέρεται στους χρόνους της βασιλείας του Αλέξιου Α΄ του Κομνηνού, όταν αυτός άρχισε να κτίζει το αρχικό μονύδριο 500 μέτρα μακριά από τα σημερινά κτίρια της Μονής, πάνω σε ένα ύψωμα.

 

Τότε, ενώ οι εργάτες έκτιζαν κανονικά, το βράδυ η εικόνα της Παναγίας μαζί με τα εργαλεία των οικοδόμων έφευγαν αοράτως και όταν το πρωί τα αναζητούσαν τα έβρισκαν στο σημείο όπου είναι σήμερα κτισμένη η Μονή ήταν βέβαια έρημος ο τόπος. Αφού αυτό έγινε πολλές φορές, τελικά κατάλαβαν ότι ήταν θέλημα της Παναγίας το Μοναστήρι να κτιστεί στον τόπο που η ίδια είχε επιλέξει. Έτσι λοιπόν οικοδομήθηκε ο αρχικός πυρήνας της Μονής

 

Την προσωνυμία «Γερόντισσα» την απέκτησε η εικόνα αργότερα μετά από ένα καθοριστικό για την ονομασία θαύμα της Θεοτόκου. Η αρχική της θέση ήταν μέσα στο Ιερό Βήμα πίσω από την Αγία Τράπεζα. Την εποχή λοιπόν εκείνη ζούσε ένας πολύ ενάρετος, όμως μεγάλος στην ηλικία και ετοιμοθάνατος, λόγω ασθένειας Ηγούμενος. Αυτός γνώρισε το τέλος του κατά θεία Αποκάλυψη και πεθύμησε να κοινωνήσει τα Άχραντα και Ζωοπικά Μυστήρια του Κυρίου μας. Γι’ αυτό και παρακάλεσε τον ιερομόναχο εφήμερο που ιερουργούσε την ημέρα εκείνη να συντομεύσει την Θεία Λειτουργία

 

Ο προμόναχος, όμως, δεν υπάκουσε αμέσως στην επιθυμία του Ηγούμενου και συνέχισε να λειτουργεί αργά με αποτέλεσμα να επέμβει η ίδια η Παναγία. Ξαφνικά ακούστηκε από την Εικόνα η φωνή της που τον διέταξε με αυστηρότητα να ολοκληρώσει σύντομα την Θεία Λειτουργία ώστε να προλάβει να μεταλάβει ο Γέροντας.

 

Έτσι κι έγινε. Μόλις κοινώνησε ο Γέροντας, εκοιμήθει και από τότε έδωσαν σε Αυτήν την εικόνα της την προσωνυμία «Γερόντισσα», λόγω της στενής της σχέσης με τον «Γέροντας» Μετά από αυτό μεταφέρθηκε και τοποθετήθηκε έξω από το Ι. Βήμα στην αριστερή κολώνα του κυρίως Ναού, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα για τη διευκόλυνση των προσκυνητών.

 

Κατά τη διάρκεια των πειρατικών επιδρομών στο Αιγαίο, ένα πλοίο Σαρακηνών προσάραξε στον αρσανά τη Μονής. Οι πειρατές εξουδετερώνοντας την αντίσταση των πατέρων τους κατέσφαξαν και λεηλάτησαν το μοναστήρι απογυμνώνοντας το από πολλά κειμήλια. Ο αρχηγός τους σύμφωνα με την παράδοση, θέλησε να κατατεμαχίσει την Γερόντισσα και να χρησιμοποιήσει τα τμήματα του ξύλου ως δαδιά για το τσιμπούκα του. Καθώς σήκωσε το τσεκούρι του εναντίον της εικόνας φωτιά πετάχτηκε από αυτή και τον τύφλωσε.

 

Το γεγονός εξόργισε τόσο τον πειρατή που έριξε με τη βοήθεια των συντρόφων του την εικόνα σε ένα πηγάδι το οποίο βρίσκεται σήμερα ανάμεσα στον αρσανά και τον κήπο της Μονής και όλοι μαζί εγκατέλειψαν το Άγιον Όρος. Μετά την παρέλευση 80 χρόνων, όταν ο πειρατής ψυχομαχούσε, κατενόησε την αφροσύνη του και τη βέβηλη πράξη του προς την εικόνα. Όρκισε λοιπόν το γιο του να επιστρέψει στο μοναστήρι του Παντοκράτορος και να υποδείξει στους μοναχούς το μέρος όπου ο ίδιος είχε ρίξει την Γερόντισσα. Όντως ο γιός του έδειξε το τόπου του πηγαδιού. Οι πατέρες με την προσήκουσα ευλάβεια άνοιξαν το πηγάδι και αντίκρισαν την εικόνα να στέκεται πάνω στο νερό, ενώ ένα ακοίμητα καντήλι έκαιγε εμπρός της. Με δάκρυα χαράς και ευχαριστηρίους ύμνους λιτάνευσαν την Γερόντισσα από τον αρσανά και την επανατοποθέτησαν στο προσκυνητάρι της.

 

Η εικόνα ανακαινίστηκε και επενδύθηκε με νεότερο αργυρό κάλυμμα, υψηλής τέχνης, κατασκευασμένο μετά από εκφρασμένη επιθυμία της ίδιας της Θεοτόκου με έξοδα Κωνσταντινουπολίτισσας αρχόντισσας. Το πιθάρι του απεικονίζεται επάνω στο κάλυμμα έγινε προς ανάμνηση Θαύματος της Παναγίας

 

Τον 17ο αιώνα μ.Χ. υπήρξε εποχή κατά την οποία στο Μοναστήρι δεν υπήρχε καθόλου λάδι. Η έλλειψη όμως των

αναγκαίων ήταν τόσο μεγάλη ώστε οι Πατέρες εγκατέλειπαν την Μονή αναζητώντας αλλού τα απαραίτητα για τη ζωή. Ο Ηγούμενος τους προέτρεπε να πιστεύουν και να ελπίζουν στην «Γερόντισσα», όπως προσευχόταν και εκείνος και είχε την ελπίδα σε Αυτή.

 

Επόμενο ήταν η Παναγία μας να μην διαψεύσει τις προσδοκίες του και ένα πρωί οι πατέρες είδαν να ξεχειλίζει λάδι από την είσοδο της αποθήκης, όπου φυλάσσονται τα άδεια πιθάρια. Μπήκαν στην αποθήκη και είδαν ότι ένα από τα πιθάρια, που σώζεται μέχρι σήμερα ξεχείλιζε από λάδι Αντιλήφθηκαν την επέμβαση της Παναγίας και με αυτό το λάδι γέμισαν όλα τα άδεια δοχεία που βρίσκονταν στο Μοναστήρι. Τότε αυτό σταμάτησε να ξεχειλίζει. Από τότε μέχρι σήμερα το λάδι δεν έχει λείψει ποτέ ξανά από το Μοναστήρι της.

 

Στις 2 Δεκεμβρίου εορτάζεται η Σύναξη της Παναγίας της

 

Γεροντίσσης, η δεύτερη πανήγυρη της · Μονή Παντοκράτορος, Το βράδυ της 1η Δεκεμβρίου του 1948 ξέσπασε μεγάλη πυρκαγιά στην ανατολική πτέρυγα της Μονής, η οποία απειλούσε να αποτεφρώσει ολόκληρο το κτιριακό της συγκρότημα. Οι πατέρες αφού εξάντλησαν τις μάτην κάθε ανθρώπινο μέσα για την κατάσβεσή της κατέφυγαν στην μοναδική σκέπη και ελπίδα τους την Παναγία την Γερόντισσα

 

Προσευχήθηκαν με πίστη και λιτάνευσαν ένα μικρό της αντίγραφο στην αυλή της Μονής, με το οποίο σταύρωσαν την φλεγόμενη πτέρυγα και το του θαύματος! η μεγάλη πυρκαγιά έσβησε το ξημέρωμα της 2ας Δεκεμβρίου, αποτεφρώνοντας μόνο ένα τμήμα της Μονής, το οποίο με τη χάρη της Θεοτόκου αναστηλώθηκε το 1961. Σε ανάμνηση αυτής της θαυματουργικής παρέμβασης της Παναγίας καθιερώθηκε να πανηγυρίζεται η Σύναξη της Παναγίας της Γεροντίασης και Πυροσώτειρας κάθε χρόνο την ημέρα αυτή,

 

Κάθε προσκυνητής που ευλαβικά ασπάζεται την Γερόντισσα γεμίζει με βαθιά αγαλλίαση καθώς αντιλαμβάνεται το έλεος της να ξεχύνεται από αυτήν την γλυκύτατη στη θέα εικόνα. Η Γερόντισσα θαυματουργεί σχεδόν καθημερινά χαρίζει τέκνα σε στείρες γυναίκες θεραπείει πολλές ασθένειας, καθοδηγεί και αναπαύει όλα τα τέκνα της που εναποθέτουν στα πόδια της τα προβλήματά τους με πίστη, σταυρώνονται με λάδι από το καντήλι της καιπίνουν αγίασμα από το πηγάδι της

 

Από την παράδοση Της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος

Ήταν Άνοιξη του 1317, όταν έφτασε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στον ποθούμενο σε αυτόν Άθωνα. Υποτάσσεται στον διάσημο ησυχαστή Νικόδημο, ο οποίος ζούσε τότε έξω από την Λαύρα του Βατοπεδίου. Ο Νικόδημος, ήταν γενναίος και θαυμαστός Μοναχός κατά την πράξη και θεωρία· γνωστός σ’ ολόκληρο το Άγιον Όρος για την αρετή του όταν ακόμη ασκούνταν ανατολικά της Χρυσούπολης, στο όρος το λεγόμενο «τοῦ Αὐξεντίου».

Ο θείος Γρηγόριος, κείρεται Μοναχός. Μετά την μοναχική του ομολογία, παραδίδεται ολοκληρωτικά στην άσκηση και τις πνευματικές θεωρίες, στην νίψη του νου και στην αδιάλειπτη νοερά προσευχή. Ο Πατριάρχης Φιλόθεος αφηγείται, ότι, άμεση προστάτιδά του είχε την Θεομήτορα. Πάντοτε σε Αυτήν απέβλεπε. Αυτήν, είχε προ των οφθαλμών του. Την δική Της βοήθεια επιζητούσε. Αυτήν, εξ αρχής, πρόφερε στους λόγους και τις προσευχές του. Και κάτω από την δική Της σκέπη και χειραγωγία, εμπιστεύθηκε ψυχή τε και σώματι τον εαυτό του.

Είχαν περάσει δύο χρόνια· χρόνια, δακρύων και πνευματικών στεναγμών. Μυστικά, στις προσευχές του, φώναζε από βαθέων:

–«Φώτισόν μου τὸ σκότος! Φώτισόν μου τὸ σκότος!».

Βαθύς και πνευματικός, ο λόγος αυτός! Όταν ο θείος Γρηγόριος κραύγαζε αλάλητα προς τον Ουρανό, τότε τον επισκεπτόταν ο Θεός. Από το ένα μέρος έβλεπε το φως του Θεού, και από το άλλο την ανθρώπινη ένδεια. Και έκλαιγε ζητώντας συνεχώς φως, μόνο φως. Για να φωτιστεί το «σκότος» του.

Ακόρεστη είναι η επιθυμία του θείου φωτός. Όσο κανείς το απολαμβάνει, τόσο περισσότερο διαφλέγεται από αυτό. Γιατί, αν και η ανθρώπινη ψυχή είναι πεπερασμένης φύσεως, όμως οι εφέσεις της είναι άπειρες. Και ενώ λούζεσαι μέσα στο φως, πάλι θρηνείς με τα συνταρακτικά αυτά ρήματα:

–«Φώτισόν μου τὸ σκότος! Φώτισόν μου τὸ σκότος!».

 

Κάποτε, όταν ήταν μόνος ο Γρηγόριος, έχοντας μέσα στην ιερή του ησυχία όλη του την προσοχή προς τον Θεό, είδε όχι στ’ όνειρό του αλλά στον ξύπνιο του, έναν θείο άνδρα να στέκεται μπροστά στα μάτια του, που, όπως λένε, ήταν ο κορυφαίος των Ευαγγελιστών, ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Εξεπλάγη ο Γρηγόριος. Τον οποίον, βλέποντας ιλαρώς ο έμπιστος Φίλος και επιστήθιος Μαθητής του Χριστού, Ιωάννης, διέλυσε αμέσως τον φόβο του και του λέει: «Ήρθα σταλμένος από την Υπεραγία Δέσποινα να σε ρωτήσω το εξής· γιατί, νύχτα και μέρα και, σχεδόν όλες τις ώρες, δεν παύεις από του να φωνάζεις:

–‘‘Φώτισόν μου τὸ σκότος! Φώτισόν μου τὸ σκότος!’’;».

Ο καλός Γρηγόριος, αποκρίθηκε με ταπείνωση: «Και, τί άλλο, πρέπει να ζητώ από τον Θεό, όταν προσεύχομαι, εγώ που είμαι άνθρωπος ατελής και γεμάτος πάθη, εκτός από τον θείο φωτισμό για να βλέπω και να πράττω το σωτήριο Εκείνου θέλημα;».

Είπε, τότε, ο «ἠγαπημένος» Μαθητής του Κυρίου: «Η Δέσποινα των απάντων, δια μέσου εμού του δούλου Της, ορίζει: ‘‘Τόσο αυτή, όσο και εγώ, από εδώ και πέρα, θα σου είμαστε βοηθοί στηζωήσου!’’».

Ρωτάει, πάλι, ο Γρηγόριος: «Και, πού λοιπόν έχω να απολαύσω τα αγαθά αυτής της βοηθείας; Στην παρούσα ή στην μέλλουσα ζωή;». Και ο Ευαγγελιστής των μεγάλων και υψηλών ειδήσεων, απάντησε: «Όπως ήδη γνωρίζεις από πριν, έτσι και τώρα, τόσο εδώ σε αυτήν την ζωή,όσοκαιστηνμέλλουσα».

Και αφού είπε αυτά ο θείος Ιωάννης, χάθηκε από τα μάτια του Γρηγορίου. Η καρδιά του οποίου, γέμισε από φως και ευφροσύνη για τις προς αυτόν δωρεές και υποσχέσεις της Θεομήτορος.

Όλα τα ανωτέρω, τα έμαθε ο Πατριάρχης Φιλόθεος από τον μετέπειτα μαθητή του Αγίου, κάποιον ονόματι Δωρόθεο, προς τον οποίον και τα διηγήθηκε ο ίδιος ο Άγιος. Είπε, μάλιστα, ο Άγιος Γρηγόριος σε αυτόν (τον Δωρόθεο), ότι, «ήδη, από το πατρικό μου σπίτι όταν ήμουν ακόμη, εκεί στο παλάτι όπου ανατρεφόμουν, μαθητεύοντας στην εγκόσμια θύραθεν παιδεία, πριν καν αφήσω και εγκαταλείψω τον κόσμο, είχα στην ζωή μου ιδιαίτερη και άμεση προστάτιδα την Κυρία Θεοτόκο. Γι’ αυτό και, κάθε μέρα, πριν ακόμη ξημερώσει, το πρώτο και αναγκαιότερο απ’ όλα τα έργα μου, ήταν μονάχα αυτό: Να σταθώ μπροστά στην Αγία Εικόνα Της και να πω, με κατάνυξη και με μεγάλη συντριβή της καρδιάς μου, εκείνη την ιερή ευχή της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, ευχή που είναι γεμάτη από μετάνοια και εξομολόγηση και συντετριμμένη δέηση: ‘‘Δέσποινα, Δέσποινα! Μὴ ἐγκαταλείπῃς με!’’»…

πηγή:Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου (1916–2006): «Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (Ο Βίος και η Θεολογία του, 1296–1359)», κεφ. 3ο, σελ. 20–22, Β΄ έκδοσις, Θεσ/νίκη 1984.]

 

Όταν λειτουργούσε ο Γέροντας , συλλειτουργούσαν μαζί του διάφοροι άγιοι. Μέσα στο ιερό ακουγόντουσαν πολλές φωνές και διάφορες ψαλμωδίες.

Όταν έβγαζε τα Άγια, δεν ήταν μόνος του αλλά και πολλοί άλλοι κατά περίπτωση. Αλλά δεν μας επέτρεπε ούτε να ρωτούμε ούτε να λέμε τίποτε για όλα αυτά…

Ο Γέροντας δεν έχει φύγει. Είναι εδώ. Είναι δίπλα μας. Μας βοηθάει. Εγώ τον παρακαλώ σε κάθε περίπτωση της ζωής μου…

Εμφανίσθηκε ο Γέροντας στο δωμάτιο που καθόμασταν με άλλες γυναίκες. Μπήκε κεκλεισμένων των θυρών. Μας συμβούλεψε για την πορεία της ζωής μας.

Στα μνημόσυνα του Γέροντα ήμασταν πάλι στο δωμάτιο του ξενώνα και καθόμασταν. Ο καιρός ήταν κακός και σκεφτήκαμε μαζί με μία άλλη γυναίκα να πάμε να δούμε μήπως έσβησε το καντήλι, που άναβε στον τάφο του.

Από τον τάφο έβγαινε ένα άσπρο, πηχτό φως που ανέβαινε μέχρι ψηλά πάνω στον ουρανό. Το βλέπαμε και οι δύο. Της λέω:

– Αυτό είναι το αγιοτικό φως, κάνει καλό…

Πήραμε με τα χέρια μας και εγώ έβαλα στο κεφάλι μου και στο πρόσωπο μου, γιατί είχα πονοκεφάλους. Η άλλη γυναίκα είχε το στομάχι της, που την πονούσε. Από τότε οι αρρώστιες μας πέρασαν.

Μαρτυρία από το βιβλίο του Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, ο “Όσιος Γεώργιος της Δράμας, (1901-1950).