Γιά νά γνωρίσουμε τήν μεγάλη ἀγάπη της πρός ὅλους τούς Χριστιανούς μας, ἀλλά καί τήν δύναμι τῶν προσευχῶν της πρός τόν Υἱόν καί Θεό της, ἐθεώρησα καθῆκον μου νά γράψω τώρα στήν ἀρχή αὐτοῦ τοῦ βιβλίου μία μαρτυρία γιά ἔνα θαῦμα πού συνέβη στήν ἐκκλησία τῶν Βλαχερνῶν, στόν καιρό τοῦ βασιλέως τοῦ Βυζαντίου Λέοντος τοῦ Σοφοῦ (886-912).                                                                                                                                            Στήν περίοδο αὐτοῦ τοῦ βασιλέως, στήν  ἐκκλησία τῶν Βλαχερνῶν στήν Κωνσταντινούπολη γινόταν κάποτε μία ὁλονύκτια ἀγρυπνία πρός δόξαν καί τιμήν τῆς Παναγίας Μητέρας τοῦ Χριστοῦ μας καί Ἀειπαρθένου Μαρίας. Ἦτο ἡ πρώτη ἡμέρα τοῦ μηνός Ὀκτωβρίου καί μία νεφέλη εἶχε ἁπλωθεῖ στήν ὡραία ἐκκλησία τῆς Παναγίας. Μέσα ἦσαν ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός καί ὁ μαθητής του Ἐπιφάνιος. Ὕψωσαν τά μάτια τους πρός τόν θόλο τῆς ἐκκλησίας, διότι αὐτοί ἦσαν ἄξιοι καί εἶδαν τήν Βασιλίσσα τοῦ οὐρανοῦ, ἡ ὁποία ἔλαμπε περισσότερο ἀπό τόν ἥλιο καί ἐσκέπαζε μέ τήν Χάρη της ὅλο τόν κόσμο, σάν μία φωτεινή νεφέλη. Ἡ Παναγία στεκόταν στόν αἰθέρα σέ στάση προσευχῆς πρός τόν Θεόν. Μαζί της ἐστέκοντο καί ἀγγελικές χορεῖες καί πλῆθος Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἔλαμπαν μέ τίς στολές τους καί ἐστέκοντο τριγύρω της μέ πολλή εῦλάβεια.

Βλέποντας μ᾿ αὐτή τήν μορφή τήν Κυρία Θεοτόκο, ὁ ἅγιος Ἀνδρέας, εἶπε στόν μαθητή του Ἐπιφάνιο:

 

-Ἄραγε βλέπεις, Ἀδελφέ, τήν Βασίλισσα καί Κυρία τῶν πάντων, ἡ ὁποία προσεύχεται γιά ὅλο τόν κόσμο;

 

Καί ὁ Ἐπιφάνιος τοῦ εἶπε: «Τήν βλέπω, ἅγιε Πάτερ καί ἐκπλήσσομαι. Τήν βλέπω πῶς σκεπάζει μέ τό Μαφόριό της ὅλους τούς ἀνθρώπους πού εἶναι μέσα στήν ἐκκλησία. Ἀλλά αὐτή ἡ θεία σκέπη της εἶναι πιό ἀστραποβόλα ἀπό τήν λάμψη τοῦ ἡλίου».

Ἄκουσαν ἀκόμη καί τά ταπεινά λόγια τῆς Θεοτόκου, πού ἔλεγε πρός τόν ἀγαπητόν Υἱόν της καί Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό:

 

-Ἐπουράνιε Βασιλεῦ, δέξου κάθε ἄνθρωπο, πού δοξάζει τό ἅγιο Ὄνομα σου καί σέ ἱκετεύει σ᾿ αὐτό τόν ἱερό τόπο. Καί ὅπου μνημονεύεται ἀπό ἀνθρώπους τό Ὄνομά μου ν᾿ ἁγιάζεις αὐτόν τόν τόπο καί νά δοξάζεις αὐτούς πού σέ δοξάζουν. Ἐνῶ τίς προσευχές αὐτῶν πού μέ τιμοῦν ἐμένα τήν Μητέρα σου, νά μή τίς παραβλέψεις καί δέξου κάθε ἱκεσία τους γιά ὅλες τίς ἀνάγκες τους καί λύτρωσέ τους ἀπό τίς κακίες τους.

 

Ἔτσι, κι ἐμεῖς χαιρόμεθα, γνωρίζοντας ὅτι ἐλάβαμε τό θαυμαστό δῶρο τῆς προστασίας σου καί μαζί ἄς ἀπαγγείλουμε τήν παρακάτω προσευχή πρός τήν Παρθένο Μαρία καί Μητέρα τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μας.

 

«Ὑπεραγία θεοτόκε, ἐλέησον ἡμᾶς, πού ζοῦμε σ᾿ αὐτούς τούς καιρούς, διότι ἔχουμε μεγάλες ἀνάγκες ἀπό τό ἔλεος, Καλή μας Μητέρα. Φύλαξέ μας καί σκέπασέ μας καί βοήθησέ μας καί φώτισέ μας τόν νοῦ γιά νά γνωρίσουμε καί νά ἐκπληρώσουμε τίς ἐντολές τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ μας, διότι ἀπ᾿ αὐτές τίς θεῖες ἐντολές θά κριθεί ὅλος ὁ κόσμος.

Μέ τά χέρια σου, μέ τά ὁποῖα ἐσπαργάνωσες τόν Υἱόν καί Θεόν, κράτησε καί τόν νοῦ καί τήν καρδιά μας καί ὅλη τήν δημιουργία σου καί λύτρωσέ μας, ὅπως θέλεις έσύ ἀπό τίς θλίεψεις καί τούς στεναγμούς μας.

 

Ἅπλωσε τήν ἐλεήμονα χεῖρα σου καί στάλαξε στίς καρδιές μας μία σταγόνα τῆς πνευματικῆς σου δροσιᾶς, ἀπό τήν ὁποία βλαστάνει ἡ ἀγάπη γιά κόπους καί ἡ οὐράνια εὐτυχία.

 

Καί σέ ὅλους ἐμᾶς πού εἴμαστε μικροί σωματικά εἴτε πνευματικά βάλε μας νά ζοῦμε μέσα στήν πνευματική γλυκύτητα, ἡ ὁποία ἐκχύνεται ἀπό τήν ἀνάμνησι μέ ταπείνωση καί ἐλπίδα τοῦ ἁγίου ὁνόματός σου. Κι ἄν εἴμεθα μικροί καί ἀδύνατοι καί νήπια, ὁδήγησέ μας νά ἐκπληρώνουμε ὅλα τά καλά ἔργα μέ ἐπιμέλεια, αἰσιοδοξία καί καλή τάξη, ἔτσι ὥστε ἐξερχόμενοι ἀπ᾿ αὐτή τήν περαστική ζωή μας, νά ἠμποροῦμε νά σέ ἰδοῦμε μέ θερμή ἀγάπη, νά σέ ἀγκαλιάσουμε μέ τά ταπεινά χέρια μας, παρότι εἶναι τόσα μεγάλη ἡ λαμπρότητά σου, ὅση εἶναι καί ἡ ἀδυναμία μας.

 

από το βιβλίο: «Θαυμαστές ιστορίες για μικρούς και μεγάλους» – Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτη

Στις 16 Οκτωβρίου, παρουσίᾳ τῶν Don Giuseppe Constantini ὡς έκπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Βενετίας, τοῦ Ἡγουμένου του San Giorgio Maggiore, Norberto Villa, τοῦ μοναχοῦ Paolo Maria Gensori, καί τοῦ συντηρητή Carmelo Grasso ἐκ μέρους τῶν Βενετῶν καί τοῦ Ἡγουμένου Ἀρχιμ. Μακαρίου Σπυριδάκη, τῶν Ἱερομονάχων Ἰλαρίωνος Σταματάκη καί Παρθενίου Καραμανώλη, τοῦ συντηρητή, κ. Νικολάου Σησαμάκη καί τοῦ κ. Φωτίου Βολανάκη, ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουδουμᾶ, ἔγινε ἡ ἀποσφράγιση τοῦ ἱεροῦ λειψάνου.

Το λείψανο βρέθηκε με μεγάλες φθορές, ἐνῶ συντηρεῖ ἀκόμα σέ ἀρκετά σημεῖα δέρμα καί μύες. Δυστυχῶς, λόγῳ τῆς κακοποίησης τοῦ λειψάνου καί τοῦ κλίματος τῆς Βενετίας τό δέρμα, τά ὑφάσματα πού το κάλυπταν καί τά ὑποδήματα τοῦ Ἁγίου ἦταν ἀδύνατο νά ἀπομακρυνθούν χωρίς νά ὑποστοῦν ἀνεπανόρθωτες βλάβες. Ἔτσι, προτιμήθηκε νά μήν ἀπομακρυνθεῖ ὁ Ἅγιος ἀπό τόν χῶρο του καί ἡ Ἱερά Μονή Κουδουμά παράλαβε τα τμήματα πού εἶχαν ἀποκοπεῖ ἀπό τό σῶμα καί μποροῦσαν νά μεταφερθοῦν.

Με σφραγίδα τοῦ Πατριαρχείου Βενετίας καί ἐπίσημο έγγραφο μπροστά σέ ὅλους τούς παρόντες ἔγινε ἀφαίρεση ἀπό τή λάρνακα, διά χειρός τοῦ Don Giuseppe Constantini ὑπεύθυνου του Ufficio Reliquie τοῦ Πατριαρχείου Βενετίας, τῶν δύο τμημάτων τῆς σπασμένης κάρας τοῦ Ἁγίου, τά ὁποῖα δόθηκαν στα δύο Μοναστήρια. Το πρώτο στην Ιερά Μονή Κουδουμά και το δεύτερο στο Μοναστήρι του San Giorgio Maggiore. Κατόπιν αφαιρέθηκε ἕνας σπόνδυλος για τη λειψανοθήκη τοῦ Λατινικοῦ Πατριαρχείου Βενετίας, Στη συνέχεια παραδόθηκαν στον Ηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουδουμά,ή δεξιά ώμοπλάτη, μέρος ἀπό τό ὕφασμα που κάλυπτε τὸν Ἅγιο, επίσης, σπαράγματα ἀπό τή ζωγραφική ἐπιφάνεια τῆς εἰκονομαχικῆς λάρνακας τοῦ 8ου αἰῶνος πού κάλυπτε τόν Ἅγιο καθώς καί οἱ ἀρχαίες κλειδαριές, ὥστε να συντηρηθούν και να τοποθετηθοῦν σὲ ἀντίγραφο που θα γίνει στην Ιερά Μονή Κουδουμά για να φιλοξενήσει τα λείψανα. Επίσης, παραδόθηκαν ἀποτμήματα ἀπό διάφορα σημεία τοῦ ἀσκητικοῦ σώματος ἐκ μέρους τῆς Ἀδελφότητος του San Giorgio Maggiore,

Την ίδια ώρα, ἐπιτραχήλιο και μοναχικό σχήμα κομποσκοίνι καί Σταυρός τοποθετήθηκαν πάνω στο ιερό σκήνωμα ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουδουμά καί πολύτιμη βενετσιάνικη στόφα, εκ μέρους τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Πατριαρχείου Βενετίας. Στο τέλος, τοποθετήθηκε περγαμηνή στην Ελληνική καί Ἰταλική γλώσσα, υπογεγραμμένη ἀπό ὅλους τοὺς παρόντες ἡ ὁποία θὰ πληροφορήσει τους μελλοντικούς ερευνητές,

Ἡ λάρνακα ξανακλείστηκε καί σφραγίστηκε με βουλοκέρι. Στις 17 Οκτωβρίου 2018 ή λάρνακα μέ τό ἱερό σκήνωμα μεταφέρθηκε στα χέρια τῶν μοναχῶν καί ἀπό τίς δύο Ἀδελφότητες και ξανασφραγίστηκε ἐντός τοῦ ἁλταρίου όπου φυλασσόταν. Τὴν ἴδια ἡμέρα, ἡ ἀποστολή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουδουμά ἀναχώρησε με πλοῖο ἀπό τή Βενετία, τά ἐν λόγῳ Ιερά Λείψανα ἔφθασαν στήν Ἱερά Μητρόπολη Γορτύνης καί Ἀρκαδίας, στις 20 Οκτωβρίου 2018 καί ἀπό ἐκεῖ κατέφθασαν στο Μοναστήρι τοῦ Κουδουμά, ὅπου ἔγινε ἡ ὑποδοχή τους καί ἀκολούθησε Ἱερά Αγρυπνία,

 

Η θαυματουργή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της Γοργοεπηκόου βρίσκεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους.

 

Η γνωστότερη μετά την «Πορταϊτισσα» θαυματουργή εικόνα του Αγίου Όρους είναι αρχαία τοιχογραφία της Παναγίας που βρίσκεται εξωτερικά στον ανατολικό τοίχο της τράπεζας και προς τα δεξιά της εισόδου της.                                                                       Το 1664 μ.Χ. ο τραπεζάρης Νείλος, που περνούσε τακτικά μπροστά από την εικόνα κρατώντας στο χέρι αναμμένα δαδιά για την υπηρεσία του στην τράπεζα, άκουσε μια φωνή να του λέει τα εξής: «Να μην ξαναπεράσεις από εδώ με δαδιά καπνίζοντας την εικόνα μου». Ο Νείλος δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στη φωνή, η οποία όμως σύντομα ξανακούστηκε επιτιμώντας τον μοναχό και αφήνοντάς τον τυφλό. Οι αδελφοί άρχισαν να περνούν με πολύ ευλάβεια μπροστά από την εικόνα, της κρέμασαν ακοίμητο καντήλι και διέταξαν το νέο τραπεζάρη να τη θυμιάζει καθημερινά.

 

Ο τυφλός Νείλος περνούσε όλο τον καιρό του σε ένα στασίδι μπροστά στην εικόνα παρακαλώντας την Παναγία να τον συγχωρέσει και να τον θεραπεύσει, πράγμα το οποίο και έγινε, όταν, για τρίτη πλέον φορά, ακούστηκε φωνή από την εικόνα, που πληροφορούσε τον Νείλο ότι η δέησή του εισακούστηκε και ότι στη δική Της μετά Θεόν προστασία και σκέπη θα έπρεπε στο εξής να καταφεύγουν για κάθε τους ανάγκη οι μοναχοί. Αυτή θα τους ακούει γρήγορα γιατί το όνομά της είναι «Γοργοεπήκοος». Πολύ σύντομα το θαύμα αυτό και η υπόσχεση της Θεοτόκου έγιναν γνωστά σε όλο το Όρος και η εικόνα της αυτή έγινε παναγιορειτικό προσκύνημα.

Ο διάδρομος κλείστηκε και η εικόνα συμπεριλήφθηκε σε παρεκκλήσι που κτίστηκε προς τα δεξιά της. Τα θαύματά της είναι άπειρα και ειδικός «προσμονάριος» ιερομόναχος εξυπηρετεί τις ανάγκες των πολλών προσκυνητών

«Τὸν 7ο αἰώνα ὑψώθηκε πανηγυρικὰ ὁ τίμιος Σταυρὸς στὰ Ἱεροσόλυμα, γιὰ νὰ τὸν δεῖ καὶ νὰ τὸν προσκυνήσει ὅλος ὁ λαός. Ἐκείνου τοῦ γεγονότος ἀνάμνηση εἶναι ἡ τελετὴ τῆς ὑψώσεως τοῦ Σταυροῦ, ποὺ γίνεται κάθε χρόνο, στίς 14 Σεπτεμβρίου, στοὺς ἐνοριακοὺς καὶ μοναστηριακοὺς ναούς. Αὐτὴ ἠ Ὓψωση, ὅμως, εἶναι ἐξωτερική. Ὑπάρχει, θὰ λέγαμε, καὶ μία πνευματική Ὓψωση τοῦ Σταυροῦ πού συντελεῖται μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.

Πότε; Ὅταν κάποιος σταθερὰ ἀποφασίζει νὰ αὐτοσταυρωθεῖ, νεκρώνοντας τὰ πάθη του. Ὅποιος δὲν τὸ κάνει, δὲν εἶναι ἀληθινὸς Χριστιανός. Τὸ λέει ξεκάθαρα ὁ ἀπόστολος: «Οἱ τοῦ Χριστοῦ…

τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλάτας 5, 24). Ὅσοι, δηλαδή, εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν σταυρώσει τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτὸ τους μαζὶ μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες του.

 

Οἱ Χριστιανοί, λοιπόν, ὑψώνουν μέσα τουςαὐτὸν τὸν Σταυρὸ καὶ τὸν κρατοῦν ὑψωμένο σὲ ὅλη τους τὴν ζωή. Ἔτσι εἶναι, ἄραγε; Ὁ καθένας ἂς ρωτήσει τὴν συνείδησή του. Καὶ μακάρι νὰ μὴν πάρει τὴν ἀπάντηση· «Ἐσὺ κάνεις τὰ σαρκικά σου θελήματα καὶ ὑπακούεις στὶς ἐπιθυμίες σου. Ὁ σταυρός σου δὲν εἶναι ὑψωμένος, ἀλλὰ ριγμένος στὸν λάκκο τῶν παθῶν, ὅπου σαπίζει ἀπὸ τὴν καταφρόνια καὶ τὴν ἀμέλειά σου».

 

Μετὰ τὴν ἀποκαθήλωση τοῦ νεκροῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὁ τίμιος Σταυρος ἒμεινε στὸν Γολγοθά. Οἱ Ἰουδαῖοι τὸν πῆραν καὶ τὸν ἔριξαν σὲ ἕνα σκουπιδόλακκο. Μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, πάλι, δὲν δίστασαν νὰ ἐπιχώσουν μὲ πέτρες καὶ χώματα τὸν Πανάγιο τάφο Του, γιὰ νὰ τὸν ἐξαφανίσουν. Τέλος, ὅταν οἱ Ρωμαῖοι κυρίευσαν τὴν ἐπαναστατημένη Ἱερουσαλήμ, τὸ 70, κατέσκαψαν καὶ ἰσοπέδωσαν ὅλην τὴν πόλη καὶ τὰ περίχωρά της. Καὶ ἀργότερα, κατὰ τὴν ἀνοικοδόμησή της, στὸν τόπο ὅπου πρῶτα ἦταν ὁ Πανάγιος τάφος, μὲ ὑποκίνηση τοῦ ἐχθροῦ, ἔχτισαν ναὸ τῆς Ἀφροδίτης, τῆς εἰδωλολατρικῆς θεᾶς τῆς ἀσέλγειας.

 

Κάτι παρόμοιο γίνεται καὶ μὲ τὸν ἐσωτερικὸ σταυρό μας. Ὅταν ὁ ἐχθρὸς κυριεύσει καὶ κατασκάψει τὴν νοητὴ Ἱερουσαλήμ, τὴν ψυχή μας, ὁ Σταυρὸς αὐτὸς γκρεμίζεται ἀπὸ τὸν καρδιακὸ Γολγοθὰ στὸν σπουπιδόλακκο τῶν ἁμαρτωλῶν ἐπιθυμιῶν καὶ ἡδονῶν. Στὴν θέση του τότε βάζουμε καὶ προσκυνᾶμε τὸ εἴδωλο τῆς Ἀφροδίτης, ὥσπου νὰ μᾶς ἐπισκεφτεῖ ἡ Θεία Χάρη, ἂν βέβαια μετανοήσουμε εἰλικρινά, ἡ ὁποία θὰ τσακίσει τὸ εἴδωλο τῆς ἁμαρτίας καὶ θὰ ὑψώσει μέσα μας τὸν Σταυρὸ τῆς νεκρώσεως τῶν παθῶν»                                                      πηγή: «Χειραγωγία στὴν πνευματικὴ ζωὴ», Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου

Γιά τόν Ἅγιο Φανούριο δέν γνωρίζουμε τίποτε ἀπολύτως κι ἄν κάτι ξέρουμε αὐτό εἶναι ἀπό τόν 14ο αἰώνα καί μετά.

 

Κι όμως το φαινόμενο της Φανουρόπιτας κατακυριαρχεί! Τέτοια μέριμνα ποτέ δεν εμφανίστηκε ούτε για την ασυγκρίτως ανώτερη προετοιμασία και προσφορά του προσφόρου.

 

Στάσου Χριστιανέ μέ εὐλάβεια καί προσοχή καί σκέψου: τί σχέση ἔχουν ὅλα αὐτά μέ τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα; Ποια είναι η θέση τέτοιας θρησκοληψίας στην πρακτική της Ορθόδοξης ζωής;

 

Πότε ὁ Χριστός ἤ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἤ οἱ Ἅγιοι καί οἱ Μάρτυρες ἤ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δίδαξαν τέτοια πράγματα ἤ προέτρεψαν σέ τέτοιες συνήθειες ζωῆς;

 

Ὅταν ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός χόρτασε τά πλήθη τῶν πέντε χιλιάδων, μέ τούς πέντε ἄρτους και τους δύο ιχθύας,τούς ἐπέστησε τήν προσοχή νά μήν εἶναι προσκολλημένοι στόν ὑλικό, ἀλλά στόν οὐράνιο Ἄρτο, δηλαδή τόν Ἴδιο, λέγοντας: «Νά ἐργάζεστε ὄχι γιά τήν τροφή πού καταστρέφεται, ἀλλά γιά τήν τροφή πού μένει γιά ζωή αἰώνια, τήν ὁποία ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου θά σᾶς δώσει.» (Βλ. Ἰω. στ΄ 27).