Πειρασμικές ταλαιπωρίες:

​Ο πονηρός βλέποντας την πνευματική πρόοδο του μοναχού άρχισε συστηματικά να τον πολεμά. Μέρα και νύχτα, δίχως διακοπή παρουσιαζόταν μπρος του με διάφορες μορφές προσπαθώντας να τον βλάψει. Ο Σωφρόνιος καταλαβαίνοντας τα τεχνάσματά του τον πολεμούσε με αυστηρή νηστεία και πολλή προσευχή καταφέρνοντας να αποκρούει τις δαιμονικές επιθέσεις. Ωστόσο, η απειρία τον οδήγησε σε επίφοβα μονοπάτια, με αποτέλεσμα ο πονηρός να αδράξει την πρώτη ευκαιρία που του δόθηκε και να εκδικηθεί τον αγωνιστή μοναχό ταλαιπωρώντας τον σκληρά για ένα χρονικό διάστημα της ζωής του.

Ο πατήρ Σωφρόνιος, αν και φιλότιμος στον πνευματικό αγώνα ήταν ακόμη άπειρος και δεν είχε αποκτήσει την απαιτούμενη διάκριση. Ήταν το 1960 όταν σε ηλικία 29 χρονών μετά από απανωτές επιθέσεις του πονηρού πίστεψε πως κατάφερε και νίκησε τα δαιμόνια και πως ηττημένα τα γελοιοποίησε. Ένιωσε τότε μέσα του μια παράξενη ικανοποίηση (κούφια ευχαρίστηση). Τη σκέψη αυτή την έκανε μια μέρα καθώς κατέβαινε τα σκαλιά του Νοσοκομείου Λοιμωδών. Αυτή τη φευγαλέα στιγμή που πέρασε ο υπερήφανος λογισμός από τον νου του περίμενε ο πονηρός. Με μανία τον χτύπησε στο πρόσωπο και στη συνεχεία αιχμαλώτισε το νου και το σώμα του.

Τα αδέρφια του τον πήρανε στο χωριό τους την Εθιά. Άρχισε τότε ένας μεγάλος αγώνας με πολύ προσευχή, πολλά δάκρυα, αγρυπνίες, νηστείες, επισκέψεις σε μοναστήρια όπου διαβάζονταν οι ανάλογες ευχές που έχει η εκκλησία γι’ αυτές τις περιπτώσεις.

Στην αγκαλιά της Παναγιάς του Κουδουμά:

Ένα τέτοιο προσκύνημα έγινε και στην Ιερά Μονή Κουδουμά. Συγγενείς και συχωριανοί συνόδευσαν οδοιπορώντας τον πατήρ Σωφρόνιο στο προσκύνημα. Μόλις έφτασαν στο μοναστήρι
ο πατήρ Σωφρόνιος βλέπει την Παναγία να ανοίγει τα χέρια της και να τον αγκαλιάζει.

Να πως περιγράφει ο ίδιος τη συγκλονιστική στιγμή:

-Την Παναγία την είδα, όταν πήγαινα στον Κουδουμά. Συναντήσαμε μια εκκλησία, που είναι του Πέτρου και Παύλου. Καθίσαμε εκεί, ήπιαμε νερό, φάγαμε ψωμί κι ελιές και μετά συνεχίσαμε να πάμε στου Κουδουμά. Και, μόλις φθάσαμε εκεί, νιώθω την Παναγία και με κάνει μια αγκαλιά, έτσι. Πώς αγκαλιάζεις ένα άτομο, έτσι. Δεν είδα τίποτε. Μόνο την αγκαλιά ένιωσα. Τότε ήμουν είκοσι εννέα χρόνων.

Ο εξάδελφος του Αντώνιος Σαριδάκης θυμάται από εκείνο το προσκύνημα:

-Η χαριστική βολή στο διάβολο δόθηκε από την Παναγία του Κουδουμά. Τον πήγαμε εκεί με συνοδεία πολλών συγγενών και χωριανών. Η Παναγία τον είχε αγκαλιάσει, όπως έλεγε και ο ίδιος, και τον τραβούσε προς τον Κουδουμά, και η ενάντια δύναμη του σατανά τον τραβούσε προς τα πίσω. Βέβαια δεν μπορούσε παρά να υπερισχύσει η δύναμη της Παναγίας. Υπήρχε μέγας κίνδυνος να χαθεί για πάντα, αλλά η Παναγία τον προστάτεψε.

Στο μοναστήρι του Κουδουμά για την

απαλλαγή του πατρός Σωφρονίου από τον πειρασμό συμπροσευχήθηκαν με θέρμη ο τότε Ηγούμενος της Μονής και ενάρετος Πνευματικός, Ιερομόναχος Νικόδημος Καλλιγιαννάκης, ο μακαριστός Ιερομ. Αναστάσιος Λεονταρίδης οΚουδουμιανός και ο μακαριστός Ιερομόναχος Ευμένιος Λυκάκης ο Σιναΐτης που υπήρξε παραδελφός του Σωφρονίου στο μοναστήρι του αγίου Νικήτα.

Ο δεσμός με το μοναστήρι του Κουδουμά:               Μετά το συγκλονιστικό γεγονός της θεραπείας του, ο Σωφρόνιος από ευλάβεια και ευγνωμοσύνη εγγράφεται στο μοναχολόγιο της Ι. Μ. Κουδουμά και θα παραμείνει αδελφός της Μονής μέχρι το τέλος της ζωής του.

Αγαπούσε πολύ τους δύο κτήτορες της Μονής, τους Οσίους Παρθένιο και Ευμένιο. Κάποτε μάλιστα ο όσιος Ευμένιος εμφανίστηκε μπρος του κι ο Σωφρόνιος παρατήρησε πως είχανε το ίδιο ύψος. Ο ίδιος αφηγείται χαριτωμένα:

-Αυτός ο Ευμένιος, ούτε πιο ψηλός είναι, ούτε πιο κοντός, ένα αλφάδι είμαστε!

Ο Άγιος συνέβαλε αθόρυβα και στην ανοικοδόμηση της Μονής δωρίζοντας μετά θάνατον το μεγαλύτερο μέρος των απολαβών του από την ιερατική του διακονία. Το ποσό αυτό δαπανήθηκε για την ανέγερση της τράπεζας της Μονής Κουδουμά καθώς και των ξενώνων των προσκυνητών. Όσο ζούσε έκανε και μικρότερες δωρεές ιερών κειμηλίων, τα οποία φυλάσσονται με ιδιαίτερη ευλάβεια στο Μοναστήρι.

Κι ὁ ἄγγελος καταβαίνοντας ἀνατάραζε τό νερό καί τοῦ ἔδινε θεραπευτική δύναμη, γιά νά μάθουν οἱ Ἰουδαῖοι ὅτι πολύ περισσότερο ὁ Κύριος τῶν ἀγγέλων μπορεῖ νά θεραπεύση ὅλα τά νοσήματα τῆς ψυχῆς. Ἀλλά ὅπως ἐδῶ ἡ θεραπευτική δύναμη δέν ἦταν φυσική ἰδιότητα τοῦ νεροῦ, γιατί τότε θά ἐκδηλωνόταν ἀδιάλειπτα, ἀλλά παρουσιαζόταν μέ τήν ἐνέργεια τοῦ ἀγγέλου, ἔτσι καί πάνω σ̉ ἐμᾶς δέν ἐνεργεῖ ἁπλᾶ τό νερό ἀλλά ὅταν δεχτῆ τή χάρη τοῦ Πνεύματος τότε διαλύει ὅλες τίς ἁμαρτίες. Γύρω ἀπ̉ αὐτή τήν κολυμβήθρα κοίτονταν ἕνα μεγάλο πλῆθος ἄρρωστοι τυφλοί, κουτσοί, λεπροί πού περίμεναν τήν ταραχή τοῦ νεροῦ καί τότε ἡ ἀσθένεια γινόταν ἐμπόδιο σ̉ ἐκεῖνον πού ἤθελε νά θεραπευτῆ. Μά τώρα εἶναι κύριος ὁ καθένας νά προσέλθη. Γιατί δέν ἀναταράζει κάποιος ἄγγελος ἀλλά εἶναι τῶν πάντων ὁ Κύριος αὐτός πού τά ἐκτελεῖ ὅλα καί δέν εἶναι δυνατό νά πῆ ὁ ἀσθενής«μόλις πάω νά κατεβῶ, ἄλλος κατεβαίνει πρίν ἀπό μένα». Ἀλλά, κι ἄν ἔρθη ὅλη ἡ οἰκουμένη, ἡ χάρη δέν ξοδεύεται, οὔτε ἡ ἐνέργεια δαπανᾶται ἀλλά ἴδια καί ἀπαράλλακτη μένει ὅπως πρῶτα. Κι ὅπως οἱ ἡλιακές ἀκτῖνες καθημερινά δίνουν τό φῶς τους καί δέν δαπανῶνται οὔτε λιγοστεύει ἡ λάμψη τους ἀπό τήν ἄφθονη παροχή των, ἔτσι καί πολύ περισσότερο ἡ ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος, δέν ἐλαττώνεται μ̉ ὅλο τό πλῆθος πού τήν ἀπολαμβάνει.

Καί γιατί τέλος πάντων ὁ Ἰησοῦς ἄφησε ὅλους τούς ἄλλους καί ἦρθε σ̉ αὐτόν, πού εἶχε τριάντα ὀχτώ χρόνια καί γιατί τόν ρώτησε ἄν θέλη νά γίνη ὑγιής. Ὄχι γιά νά μάθη, αὐτό ἦταν περιττό, ἀλλά γιά νά δείξη τήν ὑπομονή τοῦ παραλυτικοῦ καί γιά να καταλάβωμε ὅτι γι̉ αὐτό ἄφησε τούς ἄλλους καί πῆγε σ̉ αὐτόν. Κι ὁ ἀσθενής τοῦ ἀποκρίθηκε καί τοῦ εἶπε:«Κύριε δέν ἔχω κάποιον νά μέ βάλη στήν κολυμβήθρα, ὅταν ταραχθῆ τό νερό. Κι ἐνῶ πηγαίνω ἐγώ, κατεβαίνει ἄλλος πρίν ἀπό μένα». Γι̉ αὐτό ρώτησε, ἄν θέλη νά γίνη γερός. Γιά νά πληροφορηθοῦμε αὐτά τά πράγματα. Δέν τοῦ εἶπε θέλεις νά σέ κάμω καλά;                      – Γιατί δέν φανταζόταν ἀκόμα τίποτα σπουδαῖο γι̉ αὐτόν ἀλλά θέλεις νά γίνης καλά; Ξαφνιάζεται ὁ καρτερικός παράλυτος. Ἔχοντας τριάντα ὀχτώ ἔτη τήν ἀσθένεια καί κάθε χρόνο ἐλπίζοντας ὅτι θά γλύτωνε ἀπ̉ αὐτή, ἔμενε μόνιμα ἐκεῖ καί δέν ἀπομακρυνόταν. Χωρίς τήν καρτερία του ἄν ὄχι τά περασμένα, δέν θά ἦσαν ἱκανά τά μέλλοντα νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό κεῖ;

Ἄς νιώσωμε λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ντροπή καί ἄς στενάξωμε γιά τήν πολλή ἀδιαφορία μας. Τριάντα ὀχτώ χρόνια ἔμεινε στό ἴδιο μέρος ἐκεῖνος καί, μ̉ ὅλο πού δέν πετύχαινε ὅ,τι ἤθελε, δέν ἀπομακρυνόταν. Καί δέν πετύχαινε ὄχι ἀπό ἀδιαφορία δική του ἀλλά γιατί τόν ἐμπόδιζαν καί τόν παραμέριζαν οἱ ἄλλοι. Καί ὅμως δέν ἀπογοητευόταν. Ἐμεῖς ὅμως δέκα ἡμέρες, ἄν μείνωμε κάπου καί παρακαλέσωμε γιά κάτι χωρίς νά πετύχουμε στό τέλος βαρυόμαστε νά δείξωμε τόν ἴδιο ζῆλο.

Ἄς τά ξέρωμε αὐτά κι ἄς ὑποφέρωμε τά πάντα γιά χάρη τῆς ἀρετῆς. Γιατί ἔτσι θά χαροῦμε καί τήν ἀληθινή ἀπόλαυση μέ τή χάρη καί τή φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μαζί μ̉ ἐκεῖνον καί στόν Πατέρα καί στό ἅγιο Πνεῦμα ἄς εἶναι ἡ δόξα στούς αἰῶνες. Ἀμήν

Απόσπασμα από την ομιλία του Ιωάννη του Χρυσόστομου

«Ὅταν ὁ Ἰωσήφ εἶδε τόν ἥλιο νά κρύβει τίς ἀκτίνες του καί τό καταπέτασμα τοῦ ναοῦ νά σχίζεται μέ τό θάνατο τοῦ Σωτῆρος ἐπισκέφθηκε τόν Πιλᾶτο καί τόν παρακαλεῖ μέ τοῦτα τά λόγια:

 Δός μου αὐτόν τόν ξένο, πού ἀπό βρέφος ἀκόμη ζοῦσε σ’ αὐτό τόν κόσμο, ὡς ἀποξενωμένος καί περιπλανώμενος.

Δός μου αὐτόν τόν ξένο, πού ἐκπλήττομαι, ὅταν βλέπω τόν παράξενο θάνατό Του.

Δός μου αὐτόν τόν ξένο, πού γνωρίζει νά ὑπηρετεῖ καί νά φιλοξενεῖ τούς φτωχούς καί τούς ξένους.

Δός μου αὐτόν τόν ξένο, πού οἱ Ἑβραῖοι ἀπό φθόνο Τόν ἀποξένωσαν ἀπό τόν κόσμο.

Δός μου αὐτόν τόν ξένο, γιά νά Τόν κρύψω στόν τάφο, ἀφοῦ ὡς ξένος δέν ἔχει ποῦ νά ἀκουμπήσει τήν Κεφαλή Του.

Δός μου αὐτόν τόν ξένο, πού, ὅταν ἡ Μητέρα Του Τόν ἔβλεπε νεκρό ἐφώναζε δυνατά : Ὦ! Υἱέ καί Θεέ μου, ἄν καί ὁ πόνος ξεσχίζει τά σπλάγχνα καί τήν καρδιά μου, ὅταν Σέ βλέπω νεκρό, ὅμως παίρνω θάρρος ἀπό τήν Ἀνάστασή Σου καί Σέ δοξάζω.

Καί μ’ αὐτά τά λόγια ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ παρακαλοῦσε ἐπίμονα τόν Πιλᾶτο καί λαβαίνει τό Σῶμα τοῦ Σωτῆρα. Ἀφοῦ τό τύλιξε μέ εὐλάβεια σέ σεντόνι καί ἄλειψε μέ ἀρώματα, κατέθεσε στόν τάφο Αὐτόν, πού παρέχει σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους τήν αἰώνια ζωή καί τό μέγα ἔλεος»                                    Αγίου Επιφανίου Κύπρου